رنج نامه های بی خاتمه؛ هفت تپه و هپکو خبرنگاران
به گزارش وبلاگ جعبه، هفت تپه و هپکو دیگر فقط دو کارخانه که قربانی خصوصی سازی شده اند نیستند؛ این ها نماد امید مردم، کارگران و دانشجویان این سرزمین برای اصلاح کشور به وسیله قانون و بازگشت ریل اقتصاد کشور به فراوری هستند.
گروه دانشگاه وبلاگ جعبه، مهدی زمانی؛ در حالی که در روز های گذشته خبر های ضد و نقیضی از خلع ید اسدبیگی مالک کارخانه هفت تپه به گوش می رسید و حتی بسیاری از کارگران این مجموعه خود را برای جشن خلع ید آماده نموده بودند، اما سخنگوی قوه قضائیه در نشست رسانه ای امروز خود اظهار داشت که معین تکلیف این کارخانه به زودی اعلام خواهد شد. این برای چندمین بار است که معین تکلیف شرایط مالکیت این مجموعه به تعویق می افتد. در همین شرایط خبر هایی درباره فروش اموال شرکت هفت تپه در چند روز گذشته و یا فروش شرکت به پدر اسدبیگی رسانه ای شد که باعث نگرانی کارگران مجموعه و فعالین این حوزه شد.
در کارخانه هپکو اراک نیز با گذشت حدود 5 سال از اعتراضات کارگری گویا همچنان عزمی در دولت برای حل مسائل این کارخانه وجود ندارد. دور جدید اعتراضات کارگری نسبت به شرایط کارخانه در هپکو ازهفته پیش شروع شده است و همچنان ادامه دارد. پس از بالا دریافت اعتراضات کارگری در هپکو و معین شدن چگونگی واگذاری فاجعه آمیز این کارخانه آن هم در روز هایی که در اوج فراوری قرار داشت و همچنین فشار افکار عمومی دولت وادار شد اعلام کند برای حل مسائل این کارخانه تمهیداتی می اندیشد.
ابتدا قرار بود این کارخانه به ایمیدرو واگذار گردد، اما در نهایت دولت در اقدامی بحث برانگیز در ازای بدهی 50 هزار میلیارد تومانی به بیمه تامین اجتماعی، 8 شرکت ازجمله هپکو را به این مجموعه واگذار کرد و بیمه تامین اجتماعی نیز مکلف به انجام تعهداتی نسبت به هپکو از جمله پرداخت یکسال حقوق، پرداخت تمام بدهی های این شرکت و همچنین تخصیص سرمایه در گردش به این شرکت برای شروع فرآیند فراوری شد؛ اما دولت به تعهدات خویش عمل نمی نماید، بیمه تامین اجتماعی نیز حقوق دو ماه را پرداخت می نماید و از آذرماه به دلیل عدم پایبندی دولت نسبت به تعهداتش از انجام تعهدات خویش سر باز می زند.
با نامه نگاری هایی متعدد و قول پیگیری پس از سفر اعضای کمیسیون صنایع و معادن به اراک و همچنین جلسات شورای کارگری هپکو با وزرای کار و رفاه اجتماعی، صمت و اقتصاد امید آن می رفت که مسائل هپکو رو به حل شدن حرکت نمایند؛ اما این قول ها تا این لحظه صرفا در حد حرف مانده اند.
به دلیل بسته بودن امکان انجام تبادلات بانکی و عدم صدور کارت بازرگانی برای واردات مواد اولیه فرآیند فراوری مدتهاست متوقف شده است و به همین خاطر صرفا به کارکنان حقوق پایه پرداخت می گردد. تصور اینکه در این شرایط سهمگین معیشتی و تورم سرسام آوری که گویا دولت توانایی و یا شاید عزم مهار آن را ندارد بتوان با حقوق پایه یک خانواده را اداره کرد، بسیار سخت است. حال اگر همین مقدار نیز پرداخت نگردد، نمی توان تصور کرد چه فشار سهمناکی بر این عزیزان که مدت هاست درگیر مسائلی از این قبیل هستند وارد شده است که آن ها برای چندمین بار مجبور به پرداخت هزینه های امنیتی شدن اعتراضات به حق خویش شده اند.
داستان اعتراضات چند ساله هپکو و هفت تپه داستان خبردار شدن های صبح آدینه نیست که بتوان به سادگی و با قهقهه مستانه از زیر بار مسئولیت فرار کرد. بهتر است اعضای دولت در این روز های پایانی مسئولیت خویش به جای طلب عفو های تصنعی باورناپذیر برای جبران بحران های خودساخته کوشش نمایند و مسئولین قوه قضائیه هم از سخنان ضد و نقیض خود درباره هفت تپه دست بردارند و یکبار برای همواره تکلیف این کارخانه را معین نمایند.
هرچند کسی نمی تواند ذره ای از دشورای ها و شرایط سختی که بر کارکنان هپکو و هفت تپه و خانواده های این عزیزان در این سال ها گذشته است را جبران کند، اما تابش دوباره آفتاب فراوری بر هپکو و خلع ید اسدبیگی می توانند مرهمی بر زخم های بیشمار هپکو و هفت تپه باشند. هفت تپه و هپکو دیگر فقط دو کارخانه که قربانی خصوصی سازی شده اند نیستند؛ این ها نماد امید مردم، کارگران و دانشجویان این سرزمین برای اصلاح کشور به وسیله قانون و بازگشت ریل اقتصاد کشور به فراوری هستند، ناامیدمان نکنید!
مهدی زمانی - کارشناسی مهندسی صنایع دانشگاه امیرکبیر
انتشار یادداشت های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط وبلاگ جعبه نیست و صرفاً منعکس نماینده نظرات گروه ها و فعالین دانشجویی است.
منبع: خبرگزاری دانشجو